Tom
werd geboren met aan elke hand een zesde vingertje. 'Niets
speciaals, dat komt nog voor. We binden dat gewoon af.' Die
mededeling van de gynaecologe en de pediater die het eerste
onderzoek deed, moest ons gerust stellen.
Een week later liep de algo-gehoortest van Kind en Gezin verkeerd
af. En nog maar eens testen. En nog maar eens testen... Diagnose van
Kind en Gezin: "Uw kindje is doof of zwaar gehoorgestoord." En of we
al een adres wilden van een werkgroep van ouders met gehoorgestoorde
kinderen? En we moesten niet ongerust zijn: men kan al veel vandaag.
Van vochtproblemen achter het oor had men blijkbaar nog niet
gehoord. Tom zijn oortjes werden doorprikt en hij leverde een bijna
perfecte gehoortest af in het ziekenhuis.
Een half jaar later werd duidelijk dat hij niet ontwikkelde zoals
zijn zus indertijd en de kindjes van zijn leeftijd die wij in onze
directe omgeving hebben. Maar een jongetje is daar soms trager in
dus werden we overal gerust gesteld. Maar de mama voelde dat er iets
mis was en wou weten wat er scheelde. De papa was iets geruster want
hij had als baby iets gelijkaardigs doorgemaakt.
Na een omweg via het
revalidatiecentrum
van Sint-Lievens-Poort (die onze vraag au sérieux namen) en via
een andere arts kwamen we terecht in het
Centrum voor
Ontwikkelingsstoornissen van het UZ Gent. Een jaar later viel
het verdict.
Ondertussen krijgt Tom 3 maal per week ontwikkelingskiné en komt
de thuisbegeleidingsdienst
'De Kangoeroe'
aan huis.
Vanaf 29 januari 2007 gaat Tom elke dag naar het
semi-internaat van het dienstverleningscentrum Heilig Hart en naar
de B.O.-school Ter Leie. De thuisbegeleiding werd stopgezet.
Een meer gedetailleerd verhaal komt er nog wel eens...
Voorlopig moeten jullie het hiermee doen. Het schrijven van zo'n
verhaal is uiteraard niet evident. Alle vragen en twijfels van toen
komen weer naar boven en dit terwijl het verdict nog niet verwerkt
is.
Maar het zal ook een verhaal worden van steun vinden bij vrienden...
want die zijn er en we zijn er hen dankbaar om!
|